Drie keer die zoon ... (1 - tenminste eten)

Adrian Plass weet bekende passages en geschiedenissen je toch opnieuw te laten raken. De vertelling over de jongste zoon, die wegliep en terugkwam is daar zo'n voorbeeld van. In zijn dagboek 'Nooit alleen' staan maar liefst 12 overdenkingen over Lucas 15 achter elkaar. Steeds genoeg om je dag mee te beginnen. Ik vat er drie van samen.
In de eerste van die drie vestigt Adrian de aandacht op het feit dat we niet al te idealistisch over de terugkeer van die zoon moeten denken. Die jonge man had gewoon honger. Praktisch. "Zonde is niet leuk als je omkomt van de honger. Tot bezinning komen in geestelijk opzicht is net zo'n ervaring. ... Alle verleidingen kunnen hun aantrekkingskracht verliezen, en dan zien mensen opeens hoe mager en uitgemergeld hun geest is. Alleen het Brood des Levens kan iets doen aan dit soort ondervoeding in het laatste stadium. ..."
"Ik zie deze 'oen' van een verloren zoon zo voor me. Hij kruipt in de richting van huis en onderweg repeteert hij voortdurend zijn toespraak. Het ene moment vrijmoedig misschien, en dan met slaafse nederigheid. Hij hoop in elk geval een snaar te raken bij zijn vader.
Er zijn velen onder ons die heel weinig van God verwachten. Vooral als we al vroeg zijn gestimuleerd om onszelf te zien als ellendige, kruipende, vervuilde schepseltjes, die God verdraagt, maar alleen als Hij z'n neus dichtknijpt en zijn ogen afwendt. De verloren zoon verwachtte ook niet veel, maar hij was voorbereid op een schok." (wordt vervolgd)