als een tropisch Oerd - tiende log

Curaçao is meer dan zeven keer zo groot als Ameland (444 tegen 60 vierkante km). Maar toch dringt zich soms een vergelijking op. Beide zijn eilanden. Beide hebben bewonersconcentraties in steden tegenover uitgestrekte onbewoonde natuurgebieden. In de laatste weken hier wachten me nog bijzondere dingen. Het meest bijzondere is de Antilliaanse dienst (de dienst in onze zustergemeente) waarin ik mag voorgaan op 19 augustus. Ik hoop onder meer een foto van de kleurrijke muziekgroep te hebben rond die dag. Een tweede bijzonderheid is de tiendaagse die ik voor mezelf organiseer. Tien wandeltochten van minimaal twee uur, tussen de tien a vijftien km. Zo druk het in de stad en aan de baai ('t strand) kan zijn, zo stil is het als je gaat wandelen (hiken). Zo kan het gebeuren dat ik de afgelopen drie dagen tijdens deze tochten bijna geen mens ben tegengekomen. De eerste twee tochten wel, die gingen door bewoonde gebieden. Maar de laatste dagen zoek ik de stilte op, onder meer Fuik, richting Oostpunt (eergisteren, 8 augustus) en de Noordkant bij Santa Catharina (vandaag, 10-08). De Oostpunt is privégebied geworden, hoorde ik later, van een niet al te vriendelijke man, die z'n land bewapend verdedigt. Goed dat ik het niet wist. Richting Oostpunt houden inderdaad alle wegen en paden opeens op. Plotseling ligt er een vrachtwagenlading puin en grond, en dan stopt de weg. Daar heb ik dus het autootje geparkeerd, en ben achter zo'n bult maar doorgelopen. Dan kun je uren lopen naar de Oostpunt, zonder iemand tegen te komen. Als je denkt dat de metershoge cactussen berken en dennen waren, en de rondvliegende papegaaitjes (Prikichi) mezen en lijsters, dan zou je je op de Hoge Veluwe wanen op een warme dag. Later drong die vergelijking met het Oerd zich op. Zowel deze gebieden op Curaçao als het Oerd zijn rijk aan doornen en prikkels. En in beide wonen er de muizen, konijnen, en jagen er de valken en haviken. Wat een natuurpracht. Ik kreeg de smaak van de stilte en onherbergzaamheid te pakken, en liep gisteren naar de St.Jorisbaai, opnieuw geen mensen behalve een enkele kitesurfer in die baai aan het oefenen. En vandaag een schitterende wandeltocht van Santa Catharina door de woestijn naar de zee (Boka Labadera). Daar staan 5 reusachtige windmolens voor energieopwekking, een ons vertrouwd beeld. Ik zag er ook minstens nog 7 liggen, met de sokkel van zwaar beton compleet met electrische bedrading klaar. De electriciteitsdraden zijn doorgesneden. Iemand zei dat het de oude molens zijn, die afgeschreven waren, en afgebroken. Ze liggen weg te roesten op de rotsachtige zilte kust. (Correctie op een eerder bericht). Vandaar ben ik met een boog naar Koraal Tabak gewandeld; en dat was nog wel via een officieel wandelpad, maar zonder een wandelaar tegen te komen. Dat was even lastig, toen ik het pad kwijt was. Zonder pad in die doornige woestijn ben je niets, het is ondoordringbaar. Zou het een overnachting buiten worden, ging het even door me heen? Dat had me als kind ook een keer getroffen in het Oerd, op Ameland. Het is zo ruig en ondoordringbaar, dat je niet zonder pad kunt. Dat deed me denken: ja, die natuurgebieden op Curaçao, de 'mondi' hier is echt een tropisch Oerd ...