Paus Benedictus XVI - zoals wij, mens, slechts bijna-god (vertaling)

Het plotselinge bericht van de abdicatie van paus Benedictus XVI komt bij mij minstens zo sterk binnen als het bericht van de abdicatie van koningin Beatrix, onze geliefde, dappere vorstin. Ik was er best mee bezig, vanwege het christelijk voorbeeld dat zij per slot van rekening geeft, of meer nog zelf is, voor vriend en allemens. Dat krijgt zelfs in preken een plaats. Maar dit bericht uit Rome rakelt meer op: hoe zit het met het ambt? Is het levenslang? Maar in dit speciale geval: de meest uitnemende positie in die wereldkerk van Rome, is het dan nog niet levenslang? En dan de motieven: voor levenslang pleit het getuigenis, dat Johannes Paulus II afgaf door verzwakt en ziek de wereld te tonen dat lijden vast onderdeel is van mens en christen. Tegen pleit het getuigenis van het Evangelie, dat een mens geen god is, slechts bijna god (Psalm 8). En ook niet de kracht van God heeft of krijgt, noch de plicht om per definitie tot het stervensmoment in functie te blijven. Zo hard is het Evangelie niet. Intrigerend dus, deze stap na dit besluit van Benedictus XVI. Hij toont dat hij, verzwakt en op leeftijd, geen god kan zijn, en ook geen god wil zijn. Ik heb het hier dus niet over de roeping voor vervolgden, om te volharden in geloof en getuigenis, tot de dood. Natuurlijk is er die roeping, maar dat is een ander onderwerp! Wat betreft paus Benedictus XVI lijkt het me, dat de last van zoveel doorleefde zonde, die openbaar werd binnen de kerk van Rome, hem, die zich juist zoveel met Jezus heeft bezig gehouden, gezien zijn trilogie over Jezus, te zwaar werd om te zeggen: ik verdraag mijn oudheid en zwakheid, maar vind kracht om getuigend door te gaan. Ik kan niet anders inschatten en invoelen, dan dat de zondelast van Rome en de kerk Benedictus tot het punt heeft gebracht te zeggen: ik kan niet meer. Als dat zo is, dan geeft dat blijk van eerlijkheid en moed. Dat God Joseph Ratzinger genadig zij. Opnieuw geplaatst