Jammer, George …

George Harinck “heeft weinig met het evangelische dat zich nu bij ons, (lees: vrijgemaakten), baan breekt.” Het spreken over bekering spreekt hem niet aan. En aan kleine kringen en gebedsgroepen doet hij niet mee. Daar wordt hij "een beetje kregel van.”
Nu heeft elk mens het recht en de ruimte om voorkeuren te hebben en gevoelens uit te spreken. Alleen vind ik dit vreselijk subjectief, en het roept bij mij precies de gevoelens op, die het ‘evangelische’ bij George oproepen: ik word daar een beetje kregel van.
Het is zo willekeurig.
George heeft meer met de traditie. Hij vindt het belangrijk “dat de gereformeerde traditie is bewaard en doorgegeven”. Hij geniet als het Apostolicum – traditioneel – wordt gereciteerd. Dat geeft hem ruimte. Grote sympathie ook voor Rome.
Jammer, denk ik, want daar heb ik nu net heel weinig mee. Net als met de tradities, die George zo’n ruimte geven. Ik vind ze soms benauwend. En ook al dat geschiedeniswerk, wat George doet, daar heb ik maar weinig mee.
Maar, volgens mij gaat het er in de kerk van Christus niet om “wat iemand heeft met” iets of iemand. Het gaat erom wat Christus met jou heeft. En wat God met jou doet. Hij spreekt me aan over bekering. En, hoewel ik van mezelf niets heb met tradities, onderhoud ik er toch sommige, om de wil van God. En hoewel ik van mezelf niets heb met geschiedenis, krijg ik er, dankzij Hem, toch oog voor. Ik leerde, bijvoorbeeld, de les van Psalm 78.
Zo zou het ook heel mooi zijn als George, als eenvoudig gelovige – hij is immers een gewoon mens, zegt hij zelf gelukkig ook – zich zou schikken in een kleine groep, en daar mee zou praten over - bijvoorbeeld - bekering en wedergeboorte. Johannes 3 leert elk gewoon mens, hoe dat tóch kan (ja, dat hoofdstuk over Nicodemus). Niet omdat wij daar iets mee hebben, maar omdat we gegrepen zijn door Jezus Christus, en Hij nu iets met óns heeft.