Als ik een kruis zie, van hout of steen, denk ik aan de dood: begraven worden. Dan voel ik verdriet in me opkomen. Afscheid moeten nemen, onvermijdelijk en onherroepelijk. De lieve mens die stierf, komt niet weer terug. Dood is verdriet.
Als ik opnieuw kijk naar het kruis, zie ik het kruis van Jezus. Wel verdriet en pijn, wreedheid en bloed, maar ook dankbare vreugde. Zijn sterven geeft niet dat uitzichtloze, hopeloze gevoel dat een mensengraf nog uitstraalt. Dat komt, omdat zijn sterven winst voor mij betekent. "Zijn striemen brachten mij genezing" (Jesaja 53:5d); "Dankzij het bloed van Jezus kunnen we zonder schroom binnegaan in het heiligdom" (Hebreeën 10:19). Dankzij Hem kunnen we gewoon God ontmoeten. Bijzonder ...
Het kruis is een krachtig symbool van het geloof geworden. Paulus praat gewoon over 'het kruis', en dan weet iedereen wat-ie bedoelt, schijnt het. Hij praat over de kracht van het kruis (1Kor. 1:17), en hoe hij in het kruis roemt, zich daarop laat voorstaan, zegt de NBV(Gal.6:14). En werkelijk veel mensen dragen een kruisje: aan een ketting, of op een andere manier. Het kruis is wereldwijd en brengt geen verdriet, maar straalt kracht uit, en hoop. Zelfs als je het op je moet nemen.
Opvallend is de vorm van het kruis in de zegenende Christus. In Rio is hij gigantisch groot en hoog. Hij torent over de miljoenenstad heen. In Jacobina is hij klein en bescheiden, maar minstens zo teer. Het is geen beeld van de kruisiging, maar van de zegeningen van Jezus. Zo, zegenend, voer Hij van zijn mensen op naar de hemel (Lucas 24:51). Maar de kruisfiguur verbindt het sterven en zegenen van Jezus. Want, wat Jezus Christus verder ook allemaal voor me doet: Hij geeft me eindeloos veel, - en 't wordt nog beter en nog mooier -, maar de ultieme zegen blijft toch: zijn sterven voor mij. ... aan het kruis.
Wat er ook gebeurt, met mij of met de wereld: In het kruis zal ik eeuwig roemen. Dat is een oud Gezang (voor de liefhebber: nummer, 15, 16 of 91). Vind jij het ook bijzonder, dat, hoe wijd verbreid het kruis over de wereld ook is, we toch nooit uitgekeken of uitgezongen raken over dit kruis van Christus?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
![Judit Neurink, Arbil [Irak!]](http://3.bp.blogspot.com/-GgzdLaDv0AY/VZ52et-s4VI/AAAAAAAAA_Q/lOr1D4Xf4UU/s1600/ISIS%2B-%2Bkopie%2B%2528177x285%2529.jpg)
.JPG)
.jpg)
3 comments:
hoi pa,
mooie drieluik hoor!
overigens bewaar ik mooie herinneringen aan de cristo redentor (daar was ik met mama). een prachtige plaats voor een zeer bijzondere vorm van de toch o zo 'onbewuste' uitspraak: será que Deus é carioca.
prachtige plaatjes!
Op de Alphaavond j.l.bespraken we: Waarom stierf Jezus aan het Kruis?
Op de vraag wat de meeste indruk had gemaakt was het antwoord van een cursist: Het Kruis.(we gebruikten een houten Kruis om aan te geven dat door Het Kruis de breuk met God de Vader hersteld was) "Waarom nu juist een kruis?", vroeg deze cursist zich af. "Waarom niet b.v. een executie?" Het christelijk geloof is voor hem helemaal nieuw.
"En dan dragen sommigen ook nog zo'n afschuwelijk moordmiddel om hun hals."
Die afschuw voor het Kruis vergroot de liefde voor Het Kruis.
De grootste vernedering heeft Jezus voor ons over gehad.
Ik las net in Watchman Nee: het grootste negatieve factor in het heelal is het Kruis, want daarmee vernietigde God alles wat niet van Hem was. De grootste positieve factor in het heelal is de Opstanding, want daarin riep God alles wat tot Zijn nieuwe rijk behoort tot aanzijn.
Hij stierf in onze plaats. Het Kruis is ons bevrijdingsteken.
En ja daarover blijf je zingen:
"Christus is voor mij gestorven, heeft genade voor mij verworven. Ik ben van dood en zonde vrij."
Fijn om uw stukken te lezen. De samenhang tussen het sterven van Christus en de Zegen daarin spreekt me aan. Alles wat mogelijk is tot eer van God, begint bij, draait om en bestaat in het Kruis van Christus.
Vorige week zaterdagavond was ik op een ´Zingkring´ en daarin werd het me ook zo helder hoe mensen elkaar tot zegen kunnen zijn: door elkaar aan de hand te leiden naar het kruis van Christus.
Dat doet me denken aan een mooi gedicht dat ik eens las, geschreven door Ward Bruynincks:
Heer, laat de ene mens
voor de andere
Uw genade zijn
hoe gebrekkig ook.
Genade van begrip,
van hulp, opbeuring en troost,
van licht en steun, van hoop en trouw.
Genade van vriendschap,
genegenheid,
van vergeving en vertrouwen.
Zo als Gij
onze grote genade zijt,
laat ons vragen dat we, midden in het leven van nu,
een kleine genade zijn voor elkaar.
Hartelijke groet,
Aurelia
Post a Comment